Het is een veel gehoorde verzuchting tijdens mijn coachwandelingen: “Ik wil wel iets aan mijn loopbaan veranderen, maar ik heb nergens tijd voor...” Ik ken het gevoel. Terug van mijn jaarlijkse stilteretraite vloog mijn volle agenda me naar de keel. Mijn voornemen was om meer stille tijd in te bouwen. Maar mijn agenda was tot de rand toe gevuld. Met allemaal fijne dingen en mensen hoor. Maar toch. Vol. Mijn broodnodige stilteavond leek een luxe uit een ander tijdperk. Er moest iets gebeuren. Dus pakte ik mijn telefoon en zegde drie afspraken af. Leuke afspraken, maar toch. Het was nodig. En het gaf rust. Maar toch was daarmee de kous niet af.

Onze omstandigheden bepalen maar voor 10% ons levensgeluk. 50% is genetisch bepaald en die overige 40% hangt af van onze gedachten en ons gedrag. Doordat ik zelf actie had ondernomen en ruimte had gemaakt voor stilte, had ik met mijn gedrag de regie gepakt over mijn agenda en mijn leven. Waardoor ik me gelukkiger voelde. En toch merkte ik dat de gedachte dat ik te weinig tijd had voor alles en iedereen in mijn leven, door mijn hoofd bleef spoken. Ik bleef maar denken dat ik niet alles tegelijk kon. Dat het teveel was. Dat het niet paste. Ik werd er opnieuw onrustig van. En wat doe ik als ik me onrustig voel? Dan vermijd ik momenten van rust. Dat klinkt tegenstrijdig maar is eigenlijk heel logisch. Omdat ik wéét dat wanneer ik tot rust kom, ik die onrust zal ontmoeten. In vol ornaat, zonder dat ik afleiding heb.

Nu heb ik als afleiding wel heel nuttige dingen gedaan. Het vuilopvangbakje van de vaatwasser schoongemaakt. Een twee weken oude mail beantwoord. Al het oud papier verzameld. Oude boeken uitgezocht voor de tweedehandsmarkt van Het Stoofje. Hartstikke nuttig. Maar de bron van de onrust bleef. Dus legde ik afgelopen maandagavond mijn kinderen op bed en mijn meditatiekussen in de woonkamer en zette ik mezelf er op neer, een half uur lang. Nadat ik een keer of vier (of tien) de tel van mijn ademhaling was kwijtgeraakt, voelde ik eindelijk iets van rust over me heenkomen. Mijn schouders zakten wat, mijn adem ging wat langzamer, ik voelde mezelf iets zwaarder worden. En op dat moment realiseerde ik me dat het mijn eigen gedachten zijn die me onrustig maken. Ik ben bang dat ik niet genoeg tijd heb. Ik zeg dat in mijn hoofd tegen mezelf. En dus voel ik me druk. Doe ik druk. En sta ik weinig stil.

Een bekend Indiaas gezegde luidt: “Heb je geen tijd om te mediteren, mediteer dan twee keer zo lang.” Dat is niet alleen van toepassing op mediteren, maar op alles wat je wilt doen maar niet doet omdat je er geen tijd voor denkt te hebben. Alles wat voeding is voor je ziel, waarvan je oplaadt, waarbij je thuiskomt. Voor mij is dat stilte. Maar ook schrijven en lezen. Voor jou is dat misschien haken. Hardlopen. Paardrijden. Buiten zijn. Italiaans leren. Tassen maken. Als je daar geen tijd voor hebt, heb je het twee keer zo hard nodig.

Op dat kussen viel me een gedachte in die wel helpt: “Ik heb meer dan genoeg tijd voor alles wat er écht toe doet in mijn leven.” Ik had het nog niet gedacht en ik voelde dat het waar was. Want hier zat ik, op maandagavond, op mijn meditatiekussen, stil mijn gedachten en gevoelens te observeren. En nu ik dit schrijf, met mijn vulpen, realiseer ik me dat ik de hele dag al tijd genoeg had gehad. Had ik niet een eindrapportage geschreven? Een van mijn beste vriendinnen gesproken? Een afspraak voor een kennismakingswandeling gemaakt met iemand die daar blij om was? Mijn kinderen uit school gehaald? Een boek geleend uit de bibliotheek? Heerlijke nasi gemaakt en deze opgegeten met mijn zus, mijn vriend en mijn kinderen? Voorgelezen uit Dirkje Bakkes van Tosca Menten (met een heksenstemmetje voor Tante Fop)? Stuk voor stuk dingen die er écht toe doen. Het is een wonder. Net als de kracht van mijn gedachten.

De afgelopen drie dagen heb ik deze gedachte, deze affirmatie, tientallen keren als een mantra herhaald. In de auto, tussen twee coachwandelingen door, aan het voetbalveld. Zoals Marinus Knoope ook aanraadt in De creatiespiraal. Er begint zich een nieuwe groef te vormen in mijn brein. Ik begin het inmiddels ook steeds meer te geloven. Of het me dan ook elke dag blijft lukken om een half uur op mijn kussen te gaan zitten, dat weet ik niet. Of het jou lukt om te doen wat belangrijk is voor jou in je leven en loopbaan, weet ik ook niet. Wat ik wel weet is dat ik genoeg tijd heb voor alles wat er echt toe doet in mijn leven. Daar geniet ik van. En dat gun ik jou ook!

Jamie Nederpel
Redactie Noloc
Schrijver van ‘Het is altijd het goede weer’
www.jamienederpel.nl